Dzisiaj rozpocząłem badania w Australijskim Instytucie Sportu (w skrócie AIS) w dzielnicy Bruce w Canberze. Spędzę tu jeszcze najbliższy miesiąc. Całość wygląda mniej więcej tak:
[more]
Dzisiaj rozpocząłem badania w Australijskim Instytucie Sportu (w skrócie AIS) w dzielnicy Bruce w Canberze. Spędzę tu jeszcze najbliższy miesiąc. Całość wygląda mniej więcej tak:
Mapka kampusu Australijskiego Instytutu Sportu (AIS)
Celem tych badań jest to, abyśmy lepiej poznali swoje ciało i dzięki temu mogli robić lepsze wyniki. Aby to osiągnąć będziemy sprawdzać wiele różnych aspektów związanych z treningiem, odżywianiem, fizjologią itd.
Po pierwsze będziemy objęci interwencją dietetyczną. Zostaliśmy podzielenie na 3 grupy, z których każda będzie miała inną dietę. Pierwsza grupa to dieta wysokotłuszczowa (dość popularna ostatnio jako „paleo”), druga to dieta wysokowęglowodanowa, a trzecia to dieta mieszana, ale z periodyzacją odpowiednich składników (czyli np. dużo węglowodanów przed ciężkim wysiłkiem, uzupełnianie białka po ciężkim treningu itd.). Ostatnia dieta jest najpopularniejsza wśród sportowców, a ja szczęśliwie jestem właśnie w tej grupie.
Na początek mamy tu trzy dni testów. Pierwszy dzień to badanie składu naszego ciała za pomocą urządzenia DXA. Polega to na tym, że przez prześwietlanie naszego ciała określamy procentowo jego skład, plus stan kości (ze szczególnym uwzględnieniem kręgosłupa i bioder, bo w społeczeństwie tkwi przekonanie, że biodra są u chodziarzy bardziej obciążane. Warto więc to sprawdzić). Ponadto przez opór elektryczny oceniana jest zawartość wody itd. Dlatego badanie jest w pozycji leżącej i trwa około 10 minut (żeby woda w organizmie się ustabilizowała itd.).
Kolejny etap to pobranie śliny. Według najnowszych badań dzięki bakteriom zawartym w ślinie możemy zamieniać azotany (NO3) w azotyny (NO2), co wspomaga suplementację np. sokiem z buraka (pisałem o tym dokładnie w tym artykule. Okazuje się, że nie u każdego ten proces zachodzi tak samo, a naukowcy starają się określić, dlaczego tak się dzieje. M. in. nasze badania będą starały się odpowiedzieć na to pytanie. Dla mnie jest to również interesujące, bo sam stosuję na co dzień (w Polsce) suplementację sokami z buraka.
Kolejna część badań, to test VO2max na bieżni ruchomej. Był on poprzedzony czymś w rodzaju testu mleczanowego, kiedy chodziliśmy trzy razy cztery minuty z prędkością 5:00/km, 4:30/km i 4:00/km. Był pobierany przy tym lactat spoczynkowy i po każdym wysiłku. Potem, po odpoczynku zaczynaliśmy test do odmowy, zaczynając od spokojnych prędkości aż do prędkości 4:00/km. Wtedy na bieżni podnoszono kąt nachylenia. Ja wysiadłem po trzech takich podniesieniach, ale rekordzista dotrwał chyba do 9.
Dla mnie to wszystko doskonałe doświadczenie, jak wyglądają takie badania tutaj. Mają tu chyba najnowocześniejszy sprzęt na świecie. Sam będę się też uczył, jak robić takie badania, by wykorzystać te doświadczenia w mojej późniejszej pracy naukowej, więc zamierzam współpracować z prowadzącymi na miarę możliwości. Bardzo ważne jest dla mnie porozmawiać na naukowe tematy z profesor Louis Burke, która jest światowym autorytetem w dziedzinie żywienia, a także z jej obecnym mężem, John’em Hawley’em, który był nawet niedawno w Polsce na konferencji i mówił, że bardzo mu się u nas podobało.
W trakcie
Już jutro startuję tu pierwsze zawody – 10km na stadionie. Są to oficjalne zawody (są w kalendarzu imprez, z sędziowaniem i w ogóle), na których sprawdzimy, w jakim jestem miejscu na początku sezonu. Na koniec badań ponownie wystartujemy na tym dystansie, żeby zobaczyć, na ile wyniki się poprawią po solidnym treningu. Sam jestem ciekaw mojego przygotowania. Na pewno dzisiejsze badania dały mi trochę w kość, ale nie powinno być źle.
Jest tu ze mną ponad 20 zawodników z całego świata: z Kanady, Chile, Japonii, Szwecji, Włoch, Republiki Południowej Afryki i oczywiście gospodarze. Z Polaków jest również Rafał Augustyn.
Jutro dam znać jak poszły zawody.
Lebogang podczas badań (fot. Benjamin Thorne)
Keep walking 