W sobotę 23. marca rozpocząłem sezon startowy. Poszedłem na długi spacer. Pięćdziesięciokilometrowy. Nie udało mi się niestety obronić tytułu mistrza Polski na 50 km. Nie zrobiłem też (jeszcze) minimum PZLA na mistrzostwa świata w Dosze. Nie wracam więc z zawodów w Dudincach zadowolony, ale zmotywowany do dalszej pracy. Poprawiłem za to zdecydowanie rekord życiowy (o 9 minut) i wywalczyłem brązowy medal mistrzostw Polski. Nie jest źle, ale miało być lepiej.
Start mityngu w Dudincach, przy okazji którego rozegrano Mistrzostwa Polski (fot. Filip Moterski)
Nie ma co ukrywać, że nie mam w ogóle doświadczenia na 50 km. Jestem jeszcze „zielony”, jeżeli chodzi o taktykę, odżywianie i całe to zamieszanie. Całe życie startowałem w chodzie na 20 km, więc jakoś inaczej taktycznie rozgrywam te moje starty. Ale ciągle się uczę i wiem, że „do trzech razy sztuka” i w kolejnym starcie na 50 będzie już moc.
Podium Mistrzostw Polski (fot. Filip Moterski)
W Dudincach wszystko było u mnie dobrze do 42 km, ale później zacząłem zwalniać i straciłem szanse na dobry czas i miejsce. Za bardzo roznosiła mnie energia wcześniej, a na długim dystansie trzeba nauczyć się zachować chłodną głowę do samego końca. Żałuję tego startu, bo przy lepszej taktyce można było zrobić minima i powalczyć z Rafałem Augustynem o złoto. „Król Rafał” zrobił w tym roku słaby czas jak na niego, ostatni raz tak wolno w Dudincach chodził w 2013 roku, dlatego była duża szansa z nim powalczyć. Oczywiście gratulacje dla niego i Rafała Fedaczyńskiego za minima i wyniki. W tym roku złoty medal powędrował do Rafała Augustyna, srebro do Rafała Fedaczyńskiego, a brąz do mnie. Po walce na trasie. Szkoda, że „król Rafał” nie zjawił się na starcie w ubiegłym roku, bo wykręcilibyśmy lepszy czas w tym Wiedniu. A każde zawody rządzą się swoimi prawami. Najbliższa szansa na detronizację króla dopiero w przyszłym roku. Na pewno będzie ciekawie.
Keep walking 